شهید یاسر زندی تخریبچی مفقودالاثر 

حضرت امام خمينی(ره) در مورد شهدا می فرمايد:

«… از شهدا که نمی شود چيزی گفت، شهدا شمع محفل دوستانند ، شهدا در قهقهه مستانه شان »«و در شادی وصولشان، عند ربهم يرزقون (اند) »

 آنزمانی که باران با ترانه هايش آهنگی دلنواز می نواخت و برگ خزان پاييزی را نوازش می کرد و از نفوذش بر زمين حيات ديگری را نويد می داد، و باد خزان ابر ها را به رقصی عرشی تبديل می ساخت به ديدگان ستاره ای بدرخشيد ، و نورش بار ديگر مباهات خداوند را به ياد آورد که آنان کسانی هستند که من می دانم و شما نمی دانيد «انی اعلم ما لاتعلمون-بقره آيه 30»  در چنين ذکری ايرج (ياسر) غراياق زندی در يکم آذر 1343 در محله کرديچال کلاردشت بدنيا آمد. پدرش ميرزا قلی مادرش معصومه از آسمان بلند بودند و ستاره ای را نمايان ساختند که نورش تمامی ظلمت را می دريد، خدايا در دنيا از لطف تو محروم نگشتيم و مانديم در احيای حق سراپا نشناسيم. پدر شهيد که رخسار رنجور و زحمت کشيده را با خود داشت و دستانش زمختی دنيا را متجلی می ساخت به کارگری می پرداخت و شهيد دوران طفوليت را در کلاردشت شاهد زحمت و رنج پدر بود و پدر برای تأمين مخارج زندگی  به چالوس مهاجرت کرد.

شهيد زندی ، تحصيلات ابتدايی را در دبستان چهارم آبان «هفده شهريور فعلی » وآنگاه دوران راهنمايی را در مدرسه رازی «شهيد حاجی نوری فعلی» گذراند و در اوايل مقطع دبيرستان بود که انفجار نور صورت پذيرفت و فرياد پيامبر گونه امام (ره) شهيد زندی را به همراهی با انقلاب اسلامی کشاند.

مادر شهيد می گويد: از يک طرف « برای کسب علم ودانش خيلی ذوق و شوق داشت و و رفتن به کلاس قرآن را خيلی دوست داشتند» و از طرف ديگر « برای بدست آوردن مخارج زندگی به همراه پدرش به کارگری (بنايی ، نجاری، برق کشی) و گاهی به نانوايی می پرداخت».

 شهيد زندی در تابستان سال 1361 بعد از گذراندن دوره آموزشی در پادگان منجيل گيلان وارد گردان تخريب شد ، و بعد در عمليات رمضان در پاکسازی ميادين مين نقش مهمی داشتند، و بعد به عضويت سپاه پاسداران در آمد، ودر سال 1363 ازدواج نمود.

شهيد بار ديگر شوق ديدار عاشقان ولايت در وجودش شعله کشيد و در جبهه نبرد به عنوان جانشين تخريب لشکر مأموريت به انجام رسانيد. شهيد بعد از مدتی به پشت جبهه بازگشت وبعنوان مربی آموزش تخريب بمنظور کادرسازی افراد در خدمت به نظام مقدس جمهوری اسلامی و جبهه نبرد در پادگان المهدی (عج) چالوس مشغول شد ، شهيد چندين بار در جبهه های نبرد مورد اثابت ترکش قرار گرفت و در پادگان نيز در حين آموزش «برنامه مانور آموزشی در اردوگاه مرزن آباد » بر اثر انفجار مواد منفجره دست چپ خود را تقديم اسلام، انقلاب و امام (ره) نمود و از ناحيه چشم و گوش نيز دچار آسيب شديد شد، مادر شهيد می گويد: … وقتی مجروح شد «قطع مچ دست» ديگران فکر می کردند ايشان ديگر به جبهه نمی رود، اما ايشان می گفت ما بايد برويم تا خدا اين اللّه اکبر را از ما نگيرد .

شهيد زمانيکه خبر شهادت فرمانده خود شهيد بردبار را شنيد ، به سوی جبهه رهسپار شد و بعنوان مسئول تخريب در جبهه جنگ مشغول شد و در نتيجه در عمليات کربلای 5 در حين پاکسازی ميادين مين وانفجار پل ارتباطی که با خود مواد منفجره زيادی حمل می کرد بر اثر پرتاب راکت از سوی هواپيمای دشمن و اثابت آن به مواد منفجره  در شامگاه 21/10/1365 در کانال پرورش ماهی عراق به شهادت رسيد و اثری از جسم مطهرش باقی نماند ، اما مقداری از لباسش و پلاک موجود وی در گلزار شهدای چالوس محل شفاعت مومنين است.

شهید زندی وصیت نامه ای بسیار با ارزش از خود بجای گذاشته که بطور مختصر به آن می پردازیم :

شهید زندی از خود می گوید که امیدوارم طاعتم هرچند قلیل و ناچیز و غیر قابل توجه است ، مقبول درگاه حق تعالی واقع گردد و خدای عزوعجل از دریچه فضل و بخشش بر ما بنگرد نه از دریچه عدل و عدالت که ما را تاب و توان عدالت خداوند متعال نمی باشد. از امام اینگونه که ، ابر مرد تاریخ اسلام است یاد می کند و پدر خود را به یاد قیام امام حسین (ع) می اندازد و مادر و همسر خود را دعوت به صبر و اجر خداوندی می کند، و از همسرش می خواهد که نسبت به حق الناس ادای دین نموده و حلالیت بطلبد و در حق فرزند آینده اش می خواهد که در حفظ و حراست و ساختن اخلاقیاتش و با ویژگی های ایثار وگذشت وخدمت در راه خدا و اعتقاد به مبانی اسلامی همت و دقت به خرج دهد.

اما از شهید می گوید که ، خون شهدا توانبخش نهالهای ایمان و اخلاص و فداکاری، که طراوت وشادابی بهمراه خواهد داشت ، یاد می کند.

در خاتمه به ذکر دعا می پردازد ، از خدای بزرگ پیروزی انقلاب اسلامی در جنگ تحمیلی ، و آرزوی سلامتی برای امام و ریشه کن شدن حکومت فاسد و غاصب اسرائیل صهیونیست را طلب می کرد.

این قطعه شعر به یاد شب قطع شدن دست چپ از پیکر مطهر شهید جاویدالاثر

 ایرج (یاسر) غرایاق زندی در سالگرد آن رخداد سروده شد.

               « یک دست همیشه بی صدا نیست »

شب جز غمِ او نصیب ما نیست                   یادش دَمی از دلم جدا نیست

شب یک دم از این ستم نکاهید                  چون شب به سُرورِ ما رضا نیست

شب بود که شاخِ گُل جدا شد                    آیا به شکوفه این جفا نیست؟

خاری به دلم نشست زین غم                     بی دل مگر آنکه مبتلا نیست

از پیکرِ مَه چو شد جدا دست                     معراجِ زمینی اش رَوا نیست

یک دست ستاره ها بر افروخت                   بر شب پَره فهمِ مُدّعا نیست

از دامنِ شب، ستاره ها چید                       خندید و بگفت: « مَه گدا نیست »

آتش به خِیامِ شب فرستاد                          آتش زنه سوزِ مُنْتَها نیست

آتش زده جانِ شب پَرَستان                       با خصم رَهی به جز غَزا نیست

خورشید به جانِ شب شَرَر زد                     خُفّاشِ شبانه را بقا نیست

آوایِ چکاوَک و چَکاچَک                           چون خاست به بوم مُرغوا نیست

فَجری که زِ چاشنی عیان کرد                    ما سوره ی آن به غیرِ « لا » نیست

بر خَرگهِ شب ، دَرَخش گردید                    از صاعقه ، شعله بی بها نیست

خورشید به شب نمود آن مست                  نارنجکِ شب شکن ، هوا نیست

شد دستْ جدا زِقامتِ سَرو                        پویید و بگفت : « پو به پا نیست ؟ »

آن دست اگر چه بی صدا شد                     یک دست همیشه بی صدا نیست

از پیکرِ شب ، نمای خورشید                      خوشتر زِ حماسه ماجرا نیست

بشکن تو سکوتِ شب زِ تُندَر                      بر دشتِ دلِ غمانْ دَرا نیست

اینک که سپیده پر کَشیدَست                     شامِ دلِ سینه را نَوا نیست

گر محو شود پرنده در اوج                         بر طیرِ مُخَلَّدَش ، فنا نیست

از خاکِ رَهَش چو رویَد اَخگر                     بر مردُمِ این دو دیده نا نیست

گر شمع بسوخت در شبِ هجر                   پروانه ی واله بی وفا نیست

کشتیِّ دلم زِ وَرطه ی شب                        چونان بِرَهَد چو ناخدا نیست؟

راهی به خطا رَوَد هر آن کس                     با اهلِ نظر چو آشنا نیست

شبْ با غمِ دوست چون شود سر؟                خود سوز ، چو شمع این سرا نیست

زندی! زِغمش بسوز و برگوی                      زین سوز ، دلِ تو را دَوا نیست.

اول تیر ماه 1366- هوشنگ غرایاق زندی

ای خوشا مانند ایرج یار دیرین داشتن

                                                  همچو او در زندگانی رسم و آیین داشتن

در هوای کوی لیلی همچو مجنون زیستن

                                                   همچو خسرو آرزوی روی شیرین داشتن

همچو ایرج در طریق عشق بی پروا شدن

                                                     آسمان تیره شب را پر ز پروین داشتن

همچو ایرج در طریق عشق بی پروا شدن

                                                       دلبر و دلدار را آغوش و بالین داشتن

در شجاعت یکه تاز و در شهادت کم نظیر

                                                 در وصال کوی جانان عزم سنگین داشتن

گرد رخسار چو شمع دوست پروانه شدن

                                                  خاک ایران را زخون خویش رنگین داشتن

در کنار گل چو بلبل عاشق و شیدا شدن

                                                    خار را کردن تحمل خوی گلچین داشتن

ای خوشا منصور چون ایرج تن و جان باختن

                                                     در بهشت جاودان بوی ریاحین داشتن

چالوس – منصور فرحمند