شهید والا مقام علی قبله ای

یادش به خیر،
او اکثراً زمانی که عملیات یا پاکسازی میادین مین نبود یا فارغ از آموزش دادن به نیروهای تخریبچی جدید میشد،

فقط نماز میخواند تا جایی که ما به او میگفتیم اسمت به خودت میخورد چون همیشه رو به قبله ای.

چون یکی از عادتهای خوب بچه های رزمنده نماز جماعت بود، همیشه منتظر بودیم یکی نماز را آغاز کند تا بقیه پشت سر او نماز را اقامه کنیم. او هم این را میدانست و تا یکی نماز میخواند سریع پشت او نماز جماعت را بپا میکرد. ولی خودش همیشه سعی میکرد سه کنج اتاق یا سنگر نماز بخواند تا به کسی راه ندهد پشت او نماز بخواند و همیشه میگفت من لیاقت امامت جماعت را ندارم.

ما نیز به کلک گاهی اوقات کنج سنگر را وسیله میریختیم تا او مجبور شود جلوتر بایستد و نماز خود را شروع کند و تا قامت میبست، ما سریع میآمدیم وسائل را بر میداشتیم پشت او قامت میبستیم و نماز را به جماعت بر پا میکردیم.

خاطره دیگر اینکه هر زمان کسی از نام او سوال میکرد، همیشه میگفت بنده گنه کار خدا علی قبله ای

البته خاطرات طنز زیادی از او در یاد ها هست که اشاره ای به آنها نمیکنم و آخرین خاطره را به نقل قول از دیگری میگویم که من در یک  معبر بودم و برادر جانباز و آزاده سعید نفر در معبر دیگر و شهید قبله ای در یک معبر دیگر، و فقط از یکی از بچه ها شنیدیم که یک گلوله به پیشانی و جای مهر او که همیشه به تربت کربلا متبرک بود اثابت کرده و داخل کانال افتاده  و دیگر …
او در تاریخ 1362/12/04 در منطقه طلائیه به درجه رفیع شهادت نایل آمد اما باقی مانده پیکرش در تاربخ 1377/02/15 پس از 14 سال باز میگردد.
روحش شاد و یادش گرامیسپاس بسیار از آقای محمد مهدی شاهد