شهید محمد کبیری تخریب چی لشکر 5 نصر

بسم الله الرحمن الرحیم

از تولد تا شهادت

شهید محمد کبیری درسال1351در قریه کارخانه قند آبکوه از توابع شهرستان مشهد مقدس در خانواده ای مذهبی چشم به جهان گشود. محمد از دوران کودکی دارای روح بلندی بود. گوهر وجودی او در زمان حیات مادی برای خیلی از اقوام و دوستان و حتی خانواده اش ناشناخته باقی ماند.

او علاقه زیادی به جلسات مذهبی داشت. اکثر شبها تا پاسی از نیمه شب درمسجد محل (حضرت ابوالفضل (علیه السلام))در جلسات قران و سینه زنی شرکت می نمود.علاوه برآن برخی از شبها تا صبح دربسیج پایگاه به همراه دیگر دوستان خود به گشت زنی ونگهبانی می پرداخت.

چهره ای بشاش داشت همیشه تبسم برلبانش نقش بسته بود. دارای مزاج شوخ طبع وروحیه حاضر جوابی داشت وزودتر از همه سلام می کرد.

احترام خاصی برای سالخوردگان قائل بود مخصوصا سالخوردگان اقوام .هرگاه یکی از آنها را در خیابان می دید شتابان به سراغش می رفت وسلام واحوال پرسی می کرد صورتش را می بوسید. انگاردوست داشت همه اورا دراین حالت ببینند. این چنین ملاقات هایی برایش افتخاری بس بزرگ بود.

به محض این که وارد خانه می شد. شورونشاط وشادابی را وارد خانه می کرد با آمدنش به خانه ،غصه ها،ناراحتی ها واختلافات به فراموشی سپرده می شد. وچنانچه اطلاع پیدا می کردکه بین خواهران وبرادرانش اختلافی بوجود آمده با زیرکی خاص مجلسی را به طریقی مهیا می کرد واز این طریق صلح وآشتی را دوباره احیاءمی کرد. اوبه هیچ وجه حاضرنبود نه تنها دربین خانواده خود حتی میان اقوام ودوستان خود قهر وجدایی حاکم باشد ویکی ازمسائلی که زیاد اورا رنج می داد همین مسئله بود اومصداق تبدیل خاموشی ها به روشنی ها بود.

درکارهای خانه به مادرش کمک می کرد کارکردن درخانه راعیب نمی دانست حتی درحضور مهمانان خانه ظرف می شست وخانه را جاروب می کرد.

به رعایت نظافت وپاکیزگی بسیار مقید بودبه پوشیدن لباس تمیزوسالم اهمیت می داد. همیشه موی سرش را شانه می کرد. اوعلاقه زیادی به استعمال عطر داشت.یک شیشه عطرمحمدی – جانماز کوچک همراه با تسبیح دندانه ریز وشانه ای کوچک جزء وسایل ضروری وهمراهش بود.

از آنجا که پدرش کشاورز بود علاقه زیادی به کار کشاورزی داشت با توجه به این که از جثه نحیف ولاغری برخورداربود اما مقاومت او دربرابر گرما وکارهای سخت وطاقت فرسا قابل تحسین اوپا به پای پدرش از صبح تاشب بیل می زد وعرق سرتاپایش را فرا می گرفت خم به ابرو نمی آورد ولی شب که وارد مسجد می شد آثار خستگی اصلاً در چهره اش نمایان نبود.

کلاس دوم راهنمایی بود که یک برادرش بنام ابوالقاسم کبیری درکربلای 8 مجروح می شود وبعد از مدتها بستری دربیمارستان های تهران ومشهد تصمیم به قطع پای چپ وی می گیرند این مسئله تأثیر زیادی بر روحیه او وارد کرد تصمیم گرفت هر طور شده به جبهه اعزام شود اما از آن طرف برای شرکت درجنگ شرایط سنی ویژه ای مقرر شده بود واو دو سال کم داشت. ابتدا سعی کرد از طریق قانونی اعزام شود ولی تلاش او بی نتیجه ماند بناچار تصمیم گرفت به هر طریق ممکن خودش را به جبهه برساند. اولین بار بطور غیرقانونی بدون اطلاع با خانواده با کاروانی از مشهد به اهواز اعزام می شود و درآنجا پس از سازماندهی متوجه او می شوند واو را به مشهد باز می گردانند. به هرحال او ساکت نمی نشیند شناسنامه اش را دست کاری می کند باز هم موفق نمی شود.

برای بار دوم با کاروانی دیگر از مشهد خود را به اهواز می رساند وآخرالامر متوجه او می شوند. مجدداً او را توسط یکی از برادران سپاهی به مشهد باز می گردانند درمراجعت به شهر قم که می رسند از آن برادر سپاهی می خواهد که به او اجازه دهد جهت دیدار خواهرش از او جدا شود. چند روزی را درمنزل خواهرش درقم سپری می کند. تا اینکه یک روز دایی حسین که ان زمان مسئولیت تدارکات تیپ مسلم ابن عقیل را به عهده داشت عازم جبهه می شود واین بهترین فرصت طلایی برای او بود که آن را مغتنم شمارد و بتواند از این طریق کالبد جسم خود را به آن مدینه فاضله ای که روحش مدت هاست از آن خارج شده ملحق نماید. روز موعود فرا می رسد ساعت ها به دقیقه و دقیقه ها به ثانیه تبدیل می گردد. شاید به نظر من اگر از این شهید عزیز سؤال شود که شب اول قبر برای تو طولانی تر بود یا این شب قطعاً این شب را انتخاب خواهد کرد.

دایی از خواب راحت برمی خیزد اما او اطلاع ندارد که مسافری ناخوانده دارد،ماشین را ازپارکینگ خارج می کند که ناگهان چشم ها به گوشه ای دوخته می شود محمد را می بیند که با چشمانی قرمز و خسته که حاکی از بیدارخوابی دیشب است جلو می آید و خودش را به دست وپای دایی می اندازد وبی قرار اشک می ریزد والتماس می نماید که اورا همراه خود به جبهه ببرد هرچه دایی اصرار می ورزد که خانواده ات راضی نیستند و من بدون رضایت پدر ومادرت نمی توانم تو را همراه خودم ببرم. اما او گوشش به این حرف ها بدهکار نیست.

همچنان دست دایی را محکم گرفته و می گوید باید مرا با خودت ببری به هر حال دایی مجبور می شود که جریان را به اطلاع پدر ومادرش برساند ورضایت آنها را بگیرد به این شرط که با خودش ببردو برگرداند در بدو امر به اتفاق دایی به چم امام حسن (علیه السلام) مستقر در دشت گیلان غرب می رود پس از چند روز توقف و تخلیه باز زمانی که دایی تصمیم به مراجعت میس گیرد محمد حاضر به بازگشت نمی شود هر چه دایی اصرار می ورزد فاید های ندارد. او چگونه می تواند مدینه فاضله ای را که با مشقت ها وسختی های زیاد به دست آورده به راحتی از دست بدهد بالاخره موفق می شود و مدت سه ماه در تیپ مسلم ابن عقیل (علیه السلام)انجام وظیفه می نماید . واز همان طریق به همراه کاروانی به دیدار رهبرخود ابراهیم زمان خمینی بت شکن نایل می گردد.

او با این که از نظر سنی از همه هم سنگرانش کوچکتر بوداما روح بلندی داشت اعمال و رفتارش همه را شیفته خود کرده بود حتی فرماندهان ومسئولین تیپ سخت مجذوب حرکات او شده بودند.

در همین زمان بود که پسر دائیش حسن سروی به شهادت می رسد. آخر حسن قبل از اعزام به جبهه با تنی از دوستانش جهت زیارت امام رضا (علیه السلام)به مشهد امده بودند و چند روزی را مهمان محمد بودند.

لذا خبر شهادت حسن او را سخت بی طاقت کرده بود او خیلی کم به مرخصی می آمد لذا تصمیم می گیرد جهت شرکت در مراسم تشییع پیکر پاک پسر دایی به تهران بیاید و تاهفتم خودش را وقف خدمت به این شهید بزرگوار نماید.