سی و چهارمین سالگشت عروج عارفانه شهید کاکا علی ناظم پور

بعداز عملیات غرور آفرین والفجر هشت واثبات خط مقدم و جلوگیری از پاتک های شدید دشمن تصمیم لشکر المهدی براین شد که منطقه کار خانه نمک جاده فاو به ام القصر مین کاری شود، هنوز پل معروف اروند ساخته نشده بود ، بوسیله قایق ها رفتیم پشت اروند، در سنگرها گرفته شده عراقیها موقت اسکان گرفتیم ، در انجا چند جسد عراقی بجا مانده بود ویوی بدی داشت و ما مجبور شدیم. بکمک دوستان انها را در کناری دفن کنیم ، وچند روز دیگر بطرف جاده فاو به امالقصر رفتیم ویک اردوگاهی ساختیم روزها بعد از نماز صبح کارمون شده بود سنگرزدن بوسیله گونی که پر ان خاک می کریم ، وقبل از غروب با دو ماشین بچه های تخریب سوار می شدیم به خط مقدم جهت مین کاری

 پشت خاکریزها و در گودالها اول غروب نماز را نشسته می خواندیم وبعد شروع بکار می کردیم ، عراقیها کل منطقه کارخانه نمک آب رها کرده بودن وما مجبور بودیم درعمق ابها مین چهل تکه ضد نفرات که بصورت ابتکاری به نبشی متصل می شد انجا بکاریم ، بعضی جاهای عمق اب به دو متر می رسید ، یکی از شبها هنگام جابجای سیم خاردارها متوجه شخصی شدم که سیم خاردار بدوش و خیلی زحمت می کشید، در ان تاریکی نزدیکش شدم دیدم مسئول تخریب شهید کاکا علی ناظم پور،بهش گفتم شما چرا زحمت می کشی، بهم گفت علیرضا وظیفه ام هیچی نگو، ودر خدمت شما هستم ، به بچه ها گفتم کو غلامحسین تنگستانی ، کو علی میرزایی ، سراغشون نداریم ودر ان هجم اتش بدنبالشان رفتم دیدم در نقطه ای درانجا زمین گیر شد هاند ، بهشون گفتم هر چه سریعتر بیایید به محض جابجایی این دو عزیز درست همانجا بشدت بمباران شد، وجان سالم بدر کردن خدا راشکر،  دوستان تخریبچی در ان مین کاری بودن می دانن که انجا چه وضعیتی بوده حجم بسیار اتش عراقیها،وجان سالم بدر کردن واقعا داخل ان شراط دشوار بود

اکثر بچه های تخریب ازناحیه کف پا که مجبور بودن با پای برهنه به اب بزنن. براثر ترکش های سرد در اب ریخته شده کف پاشون دچار بریدگی واب شور مضاعف شده بود که واقعا خودش یک بلا بود