سی و هشتمین سالگرد شهادت تخریبچی شهید حسین مجد گرامی باد

نگاهش كه كردم، روي كلاهش پر از برف بود. موهاي تك و توك صورتش تبديل به قنديلهاي يخي شده بود. گفتم:«باختران خيلي خوش مي‌گذره؟».

گفت:«به شهرم بر نمي­گردم مگر با لباسهاي خوني و افقي!».

به چشمهایش خیره شدم و گفتم:«اگه جنگ تموم بشه و قائلۀ كردستانم جمع بشه چي؟».

گفت:«تا تموم نشده، من إن شاءالله شهيد مي‌شم!».

حميد حقيقي پاك دوست و همرزم شهيد

وقتي تجهيزات نيمه‌سنگين تحويل سپاه باختران شد. يكي از مشكلات، نبود نيروي متخصص بود كه بتواند با آنها كار كند.

قبل از آن در واحدهاي اطلاعات و عمليات خوب درخشيده بود. آموزشهاي جنگ تن به­تن او زبان‌زد بود. تخريب‌چي درجۀ يك بود، ولي هيچ‌كس نمي­دانست كه كار با سلاح سنگين را هم در حد استادي مهارت دارد.

آن روز كه اعلان كرد من قبضه را مي­پذيرم، متعجب شديم. چند وقت كه گذشت ديديم هم خوب و دقيق آتش مي­ريزد و هم خوب ديده­بان تربيت مي­كند. دیده‌بانش محمود دعایی بود.

امير نوحي دوست و همرزم شهيد

تیر ماه سال شصت در منطقۀ پاوه مستقر بودیم. اخلاق و رفتارش به‌گونه‌ای بود که حتی پیشمرگهای مسلمان کرد هم باهاش رابطۀ حسنه داشتند. معلوم بود که خیلی دوستش دارند. یک‌روز به من گفت:«این پیشمرگها منو دعوت کردن که بریم خونه‌شون.».

پرسيدم:«کجا؟».

گفت:«شهر طويله عراق!».[1]

شب شد. او و من با حشمت‌الله رضوان مدنی و سه نفر از آنها رفتیم. از قله سیاه کمر سرازیر شدیم. دو سه ساعتی که راه رفتیم به طویله رسیدیم. شب جوجه کباب به ما دادند و بعد از نماز صبح برگشتیم.

محمود دعایی دوست و همرزم شهيد

 گفت:«مگه مي‌شه كه سپاه ما واحد تخريب نداشته باشه؟ هر جا مي­ريم ميدان مينه.».

گفتم:«حسين جان! بگو ديگه چه پيشنهادي داري؟».

گفت:«بايد واحد تخريب درست بشه! تيپ نبي­ اكرم (ص) با اين عظمت و بدون واحد تخريب!».

گفتم:«ما كه هيچي نداريم. كسي هم نيست كه بچه­ ها رو آموزش بده.».

چشم به زمین دوخت و گفت:«فكرش رو نكن! من وسايل رو تهيه مي­كنم و خودم آموزش مي‌دم.».

چند ماهي نگذشت كه نام او به عنوان مسئول واحد تخريب سر زبانهاي بچه­ها افتاد و همه قصۀ دلاوريهاي او را تعريف مي­كردند.

حميد حقيقي ­پاك دوست و همرزم شهيد