روایت تخریبچی دلاور قربانعلی علیزاده در مورد شهید عزیزالله الماسی
مشهدی عزیز
ایشان دارای خصوصیات منحصر به فردی بودند. در محروم نوازی و یتیم نوازی فردی بینظیر و در دفاع از حق و حقیقت مصمم و در هزینه کردن امکانات و تواناییها در راه هدف، سخاوتمند و در دوستی مخلص و با محبت بود.
عزیز الماسی در دوران کودکی مادر خود و در جوانی پدرش را از دست داد. میتوان گفت که یکی از ویژگیهای شهید الماسی؛ یعنی یتیم نوازی از همین جا بود که شکل گرفت و بعدها که به یاری و هدایت خدا توانایی و امکان پیدا کرد، توانست با دستگیری از یتیمان و بیسرپرستان شکر خدا را به جای آورد.
از دیگر خصوصیات شهید بزرگوار عزیز الماسی روحیهی دفاع از محرومین و ستم دیدگان بود. بدون درنگ خود را جلو میانداخت و در حد وسع از مظلوم رفع ظلم میکرد. بعد از انقلاب همواره با دوستان قدیم خود که در منطقه به صفت جوانمردی شهره بودند، رابطه و تماس داشت و مکرر از آن ها میخواست اگر در منطقه مواردی از ظلم و ستم به اشخاص را دیدند، به او اطلاع دهند تا در حد توان در رفع آن بکوشد.
یکی دیگر از خصوصیات عزیز، روحیه ورزش دوستی او بود. ایشان اعتقاد داشت که روح سالم در تن سالم است. او علاوه بر رسیدگی به ابعاد معنوی خود، همیشه در حال تمرین و بدنسازی بود و میگفت نمیتوان در راه خداوند عزوجل جسمی نحیف و ضعیف داشت.
به وزنهبرداری علاقهمند بود و تمرین میکرد. تأسیس سالن ورزشی توسط ایشان در سپاه شاهد و گواه این مطلب است.
از شاخصهای دیگر اخلاقی ایشان علاقه به انجام کار نیک دور از عجب و ریا بود. همواره میگفت اگر انسان اخلاص داشتهباشد، خیرش در چشم خلایق باید و پنهان باشد و از این جهت باید گمنام بود. و این بود که بسیاری از دوستان نزدیک شهید از اعمال خیر و یتیم نوازیهای او بعد از شهادتش مطلع شدند. ایشان فردی صاحب عزت نفس و قناعت پیشه بود و میگفت: آدمی نباید برای امور پست دنیوی، مردانگی و عزت نفس خود را از دست دهد. او اعتنایی به امور مادی نداشت.
در نظر ایشان، دوستان جایگاه خاصی را در زندگیاش داشتند و توصیه میکرد که باید دوستان، ارتباط صمیمی بین خود را حفظ کنند. همواره به سراغ دوستان قدیمی میرفت و احوال آنها را جویا میشد. در رابطه با دوستان از هیچگونه کمکی روی گردان نبود؛ چه مادی و چه غیر مادی.
راوی: قربانعلی علیزاده
برگرفته از کتاب ” انتهای معبر ” به کوشش افتخار فرج و سیده نجات حسینی