دیدار پیشکسوتان تخریبچی با دکتر قالیباف

دیدار پیشکسوتان تخریبچی با دکتر قالیباف

در ادامه آقای اسماعیل نصر آبادی با اجرای قطعه شعری درخصوص حضرت اباعبدالله زینت بخش جمع شد،

سپس آقای ناصر قاسمی توضیحاتی چند درخصوص برنامه های آتی مجمع داشتند.

در پایان آقای حاج داوود حیدری که از سرفرازان جانباز ویلچری قطع نخاع هستند درخصوص نحوه همکاری های فرهنگی با مجمع بابت به سرانجام رساندن چند قطعه نمایشی و فیلم بلند پی – 22 که محوریت داستان براساس رزم یک ناوچه ایرانی در خلیج فارس است و عملیات پاسداری از مرزهای ایران اسلامی و پشتیبانی کشتی های عبوری از گزند دشمنان بعثی را در خلیج همیشه نیلگون فارس را بر عهده دارد در یک مبارزه ناجوانمردانه ضمن مقاومت در برابر خواسته ناو آمریکایی مبنی بر تحویل ناوچه و تسلیم شدن حود و در ادامه ضمن درگیری موشکی و آتش به آتش، نهایتاً پس از اصابت موشک آمریکایی به ناوچه تمامی پرسنل ناوچه بجز یک نفر، شهید شده و جان خود را تقدیم به کشور اسلامی ایران می‏کنند.

این فیلم جدیداً طی یک اکران خصوصی برای خانواده اعضاء مجمع پیشکسوتان تخریبچی کشور نمایش داده شد.

در ادامه آقای دکتر قالیباف ضمن خوش آمد گویی به مهمانان و پربرکت شمردن این جلسه بخاطر تقارن آن با اول شعبان و حضور رهروان حضرت امام حسین(ع) و جانبازانی که تبعیت از حضرت عباس برای بالا نگه داشتن پرچم ولایت در راه حسین و در ادامه انتظار برای ظهور آخرین ولی خداوند حضرت حجت(ع) و دعای خیر و حسن عاقبت برای همه گفتند؛

با توجه به صحبت های انجام شده من صحبت زیادی نخواهم داشت اما قول همکاری و مساعدت درخصوص مسائل فرهنگی در حد توان را انجام خواهم داد همچنین مواردی که بصورت مکتوب اعلام شده بود انجام خواهد شد پس بهتر است که این جلسه صمیمی را با ذکر خاطرات سپری کنیم.

دکتر خاطرات خود را از دوران پیش از انقلاب اینگونه آغاز کرد؛

قرعه ورود من به تخریب قبل از انقلاب و دورانی که نوجوان بودم در مشهد خورد. خدا رحمت کند شهید هادی فاضل الحسینی که ایشان یکی از اعضاء خانواده چهار شهیدی این کشور هستند را که این آموزش ها را از او یاد گرفتم. او به من یاد داد که چگونه از مواد شیمیایی موجود برای انفجار استفاده کنم و این آموزه ها را قبل از انقلاب 57 یادگرفتم و در همان زمان فتیله های کند سوز و تند سوز را دیدم و با آنها آشنا شدم. و سبب شد که یکی از کلانتری های زمان شاه را مورد آسیب قرار بدهیم.

پس از انقلاب اولین ماموریتی که در حوزه انفجار برای من پیش آمد، در ابتدای جنگ بود که ضمن آشنایی با مرحوم ابوترابی در فولی آباد اهواز قرار بر این شد که آبی را که از منطقه حمیدیه رها کرده بودند و به پشت جاده اهواز-خرمشهر آمده بود را با ایجاد شکاف در جاده به طرف دیگر جاده منتقل کنیم. در محدوده ده سکینه و با استفاده از یک لاستیک تراکتور برای شناور کردن مواد انفجاری بر روی آب، مواد را به سمت موضع هدایت کردیم که البته شهید مجد( مهندس مصطفی ابراهیمی مجد) و مرحوم ابوترابی از ستاد جنگهای نامنظم در در آنجا بودند و سبب آشنایی ما در سال 59 شد. همانطور که در قبل گفته شد هدف این بود که با انفجار و ایجاد شکاف در جدار جاده، آب از اینطرف به آنطرف جاده منتقل شود که البته در سال 61 مرحله دوم بیت المقدس این عمل معکوس شد و با ایجاد انفجاری و شکافی دیکر آب به سوی دیگر رفت تا رزمندگان بتوانند توانایی انجام عملیات را داشته باشند. در واقع نوع عملیات هایی که ما انجام میدادیم از جنس خودتان بوده و ضمن آشنایی با آقایان یوسفی و آخوندی کار خودمان را انجام میدادیم.

پس از ذکر چند خاطره دیگر از فداکاری های مختلف بچه های تخریب همچون شهید زابلی مقدم و دیگر شهدای گرانقدر به این نکته اشاره داشتند:

در این برهه زمانی یکی از بزرگترین الطاف الهی این بود که خداوند منتّی را بر این نسل قرار داد و عمر ما را در سایه نظام جمهوری اسلامی ایران قرار داد و سبب تربیت این نسل شد و این یک توفیق الهی بود که در سایه ولایت توانستیم به پیش برویم و امیدواریم که این امانت را بتوانیم دست به دست و نسل به نسل به جلو ببریم اما نکته ای که در نظر دارم به آن اشاره کنم، این است که: در زمان جنگ وظیفه ما مجاهدت بود اما امروز وظیفه ما کارآمدی نظام جمهوری اسلامی ایران است. امروز هرآنچه که راجع به خاطرات جنگ و شهدا برای مردم سخن بگوییم اما اگر نتوانسته باشیم که نظام را کارآمد کرده باشیم و یا گره ی مادی مردم را بگشاییم عملاً کاری انجام ندادیم.

معتقدم انجام امور مادی و روزمرّگی مردم، اولویت برانجام امور معنوی مردم دارد از اینرو در آن دنیا نمیتوانیم پاسخگو باشیم. به نظر من در روز قیامت دوستان شهید ما از ما سوال خواهند کرد که، پس از دوره مجاهدت در جنگ که دوران سازندگی و عرصه کار بود و شماهایی که زنده ماندید پس از ما برای نظام چه کردید؟ فقط خاطره گفتید؟ فقط فیلم درست کردید؟ فقط کار فرهنگی کردید؟ در مدیریت و خدمت برای مردم چه کردید؟ و امروز مهمترین رسالت ما این است. ما مورد قضاوت مردم قرار خواهیم گرفت. امروز برای رفع مشکلات مدیریتی همه باید دست به دست هم بدهیم. نگاه نکنیم و منتظر نمانیم که ببینیم فلانی چه کرد و پس از او من کاری کنم. امروز روز انجام کار است.

همانطور که حضرت آقا می فرمایند دشمن اول ما مبارزه با آمریکا و اسراییل است اما مبارزه با آمریکا جز کار، کار و کار چیز دیگری نیست. خدا را شاهد می گیرم که در مدت کاری خود هیچگاه ظهر به خانه نرفتم و در خانه نبودم مگر ایام جمعه و یا هنگام مریضی. که خدا را شکر کمتر مریض هم شده ام. همیشه از ساعت 4 صبح به سر کار می آیم و تا پاسی از شب درگیر کار هستم و تا جایی که بدنم اجازه دهد کار میکنم. چرا که همه مسئول هستیم حتی من نسبت به معتادانی که در خیابان هستند خود را مسئول میدانم و مقصرم، نسبت به فقرای داخل شهر مقصرم. ما در مقابل این موارد مدیون هستیم، در مقابل شهدا مدیون هستیم، در فردای قیامت این شهدا هستند که از ما سوال خواهند کرد که: قالیباف و قالیبافان، شما در این شهر بودید که این اتفاقات میافتاد و شرایط اینگونه بود؟ چطور بود که در دوران جنگ ایستادگی میکردید و کار را جمع میکردید اما حالا چه کردید؟ چکار به بقیه دارید خود باید اقدام کنید.

باید اضافه کنم هر اتفاق سازندگی یا مدیریتی که در این شهر افتاده به دست بچه های جنگ صورت گرفته یعنی هر کدام از این پروژه های شهر تهران را که روی آن دست بگذارید به شما خواهم گفت که چه کسی پای کار آن بوده و پروژه را به پایان رسانده و جمع کرده.

اگر نسل جوانی ها هم درگیر کارها بوده اند با کمی توجه درمیابیم که یا پدر یا عمو یا یکی از نزدیکان او شهید بوده اند یعنی به زبانی دیگر تربیت شده این نسل هستند. این فرهنگ جهاد و شهادت است که ما را نجات میدهد پس برای انجام امور تردید نکنید.

صلوات

این دیدار در حدود 109 دقیقه به طول انجامید و در پایان عکسی دسته جمعی به عنوان یادگاری گرفته شد.