خاطرات شهید عبدالعلی ناظم پور (11)

مدتی بود دنبال جایی می گشت که سوال هایش را بپرسد. دنبال حوزه ی علمیه، مدرسه ی فیضیه، چه می دانم، دنبال آدمی بزرگ و راهنمایی دلسوز، که دو زانو جلویش بنشیند و چشم را خیره خیره به دهانش بدوزد و حرف هایش را مثل یک آدم تشنه، جرعه جرعه بنوشد. دنبال آدرسی که آقای توتونچی داده بود.

 آن سال تا درسش تمام شد از تهران آمد قم. انگشت عابران، مسیرش را نشان داد و کوچه پس کوچه های قدیمی قم را با پاهای شانزده ساله اش طی کرد. مزه ی زیارت ” حضرت معصومه”، مثل عسل شیرین و دلچسب بود. گاهی برای لحظاتی چشمش را می بست و به شیرینی آن فکر می کرد و در همان حال دنبال آن نشانی می گشت. دور و بری های “آیت الله شیرازی” به آقا خبر دادند که پسرکی با شما کار دارد. همه گوش تیز کردند که چه خبر شده. آقا اجازه داد و علی، با سلام علیکی داخل شد. دست آقا را بوسید و روبرویش نشست. بقچه ی سؤالاتش را جلوی آقا پهن کرد. زمان از دقیقه و ساعت گذشته بود و او، یک نصفه روز، مهمان آیت الله شیرازی بود. بالاخره همراه صدای اذان ظهر، بقچه اش را بست. حالا شاه را خوب می شناخت و خوب می دانست که آیت الله خمینی چه کسی است چه می گوید و چه می خواهد، حالا می فهمید، که خودش” کی هست، چی هست و چه کاری باید بکند.