خاطرات آزاده دلاور تخریبچی سعید نفر ( 2)

همین جور که خاطراتم را در ذهنم مرور می کردم یادم آمد چندی قبل که در اثر انفجار یک دسته چاشنی انفجاری در دستانم به علت خرابی دستگاه تست چاشنی مجروح شده و به بیمارستان شهید اشرفی اصفهانی کرمانشاه اعزام شده بودم خانواده من که ازطریق یکی از نیروهایم که برای مرخصی به تهران رفته بود از این موضوع مطلع شده بودند نگران سلامتی من شده بودند وشاید باورتان نشود که پدر ‚ مادر و دو تن از برادرانم نادر و حمید به همراه خواهرم و بچه 3 ساله اش که در بغل داشت به ملاقات من در منطقه جنگی آمده بودند. البته بعد از اینکه خیالشان از سلامتی من آسوده شد پس از یکی دو روز که در پادگان ابوذر سر پل ذهاب که مقر اصلی ما بود مهمان ما بودند به تهران برگشتند که در این میان برادر کوچکترم حمید که در آن زمان 13 سال بیشتر نداشت با اصرار فراوان چند وقتی را پیش ما در منطقه ماند .

حمید با وجود چند بار مراجعه مکرر به پایگاههای اعزام نیرو در تهران، بخاطر سن کمش پذیرشش نمی کردند و به همین دلیل تا آن زمان هیچگونه آموزشی ندیده بود لذا در کمترین وقت ممکن در پادگان ابوذر آموزش های لازم را دید و به جرات می توانم بگویم که او در مدت زمان کوتاهی تبدیل به یک تخریبچی جسور و کار بلد شد.این را نه بخاطر اینکه او برادرم هست می گویم بلکه بخاطر کارهای شجاعانه ای که از او در طول مدتی که در منطقه بود مشاهده نمودم عرض می کنم.

به عنوان مثال یکبار مشغول پاکسازی یک میدان مین قدیمی بودیم که متوجه شدیم ردیف مین ها به هم ریخته و در حقیقت یک رشته نوار مین گم شده بود. میدان مینی که ردیفش به هم بریزد بسیار خطرناک است و دیگر هیچ نقطه ای از آن میدان امنیت ندارد. یکی دو نفر از بچه های زبده برای یافتن ردیف گم شده داخل میدان شدند اما موفق به یافتن مین های پنهان نشدند. حمید با اصرار از من می خواست که به او اجازه بدهم داخل میدان مین برود و شانسش را برای یافتن آن مین ها امتحان کند.

ابتدا با این خواسته او مخالفت کردم چرا که احساس می کردم با توجه به آموزش اندک و تجربه بسیار کم او در خنثی سازی مین این میدان با این وضعیت برای او بسیار خطرناک است و صلاح نیست که او را برای یافتن مین های مفقودی به داخل میدان بفرستم .حمید پس از یکی دو دقیقه مجددا نزد من که در بیرون میدان مین ایستاده و به میدان مین خیره شده بودم آمد و با لحنی بغض آلود گفت: سعید چرا نمیزاری من داخل میدان مین برم؟مگه خون من از خون بچه های دیگه رنگین تره ؟ ا گه نزاری برم اونوقت نیروهای دیگه پیش خودشون نمیگن که بین داداش خودش با دیگران فرق میزاره؟ نگاهی بهش انداختم التماس در چشمانش موج میزد مادرم او را به من سپرده بود و اگر اتفاقی برای او می افتاد نمی دانستم جواب مادرم را چه باید بدهم. ، باید همه جوانب را می سنجیدم اما اصرار بیش از حد او مرا مجبور به موافقت با این خواسته کرد. حمید در حالی که من دل توی دلم نبود داخل میدان مین رفت اما دقایقی بیش طول نکشید که حمید در میان بهت و حیرت دیگران موفق به پیدا کردن آن ردیف مین گم شده گردید.

سرانجام پس از ساعاتی رانندگی با ماشین جلوی درب قرارگاه عملیاتی نجف اشرف توقف کردم. در آن زمان مسئول مهندسی رزمی قرارگاه نصرت  کاشانی و مسئول تخریب غرب کشور برادر کردمیهن بودند. من پس از ملاقات با برادر کاشانی و دریافت حکم ماموریت جدید به مقصد جنوب کشور ‚ راهی پادگان ابوذر شده و فردای آن روز به همراه چند تن از دوستان و همرزمان از جمله مهدی محمدی شاهد ‚ اکبر جانثاری , عباس جمالی و شهید قبله ای به منظور شرکت در عملیات بزرگی که قرار بود در چند روز آینده انجام شود راهی مناطق عملیاتی جنوب کشور شدیم .

برگرفته از کتاب  ” خوابی که تعبیر شد ”  خاطرات آزاده دلاور تخریبچی سعید نفر