خاطرات آزاده دلاور تخریبچی سعید نفر ( 10)

بلاخره پس از طی مسافتی زیاد به مدت تقریبا یک روز و نصفی ما به اردوگاه موصل رسیدیم. اتوبوسها وارد محوطه اردوگاه شده و متوقف گردیدند. بعد از دقایقی چند نفر با سرهای تراشیده و پاهای برهنه وارد اتوبوس شده و به سمت ما آمدند. من که تصور می کردم اینها عراقی هستند از آن نفری که آمده بود تا مرا از اتوبوس  پیاده کند پرسیدم: عراقی هستی؟ و او درجوابم با لهجه شمالی گفت : عراقی کدومه برار؟منم ایرانی هستم و مثل تو اسیرم . پرسیدم : کدوم عملیات ؟ و او درجوابم گفت : خیبر. با این جواب متوجه شدم که ما را به اردوگاه اسرای عملیات خیبر آورده و اینها کسانی هستند که سالم به اسارت عراقیها در آمده اند و زودتر به این اردوگاه آورده شده اند . آن شخص که از لهجه اش معلوم بود شمالی هست و اسمش حسن بود به من گفت : اون پایین عراقیها کابل به دست آماده استقبال و پذیرایی از شماها هستند و چون شماها مجروحید و مجبورید که با عصا از میون دالان کابلی که اونا تشکیل داده اند عبور کنید خیلی مراقب باشید که کابل و شیلنگ هاشون توی صورت و چشماتون نخوره. بعدها متوجه شدم که این اسیر عزیز چه توصیه حیاتی به من کرده بود چرا که در موصل 4 یکی از اسرا در حین عبور از همین تونل وحشت و کتک در اثر اصابت کابل به چشمش یک چشم خود را از دست داده بود و در اردوگاه دیگر اسیری در اثر اصابت کابلی که به سر آن سه راهی لوله آب بسته بودند به کمرش قطع نخاع شده بود .

من به محض پیاده شدن از اتوبوس همانگونه که آن اسیر گفته بود چشمم به 10-15 سرباز عراقی و تونل وحشتی افتاد که آن ازخدا بی خبرها برای استقبال از ما که مجروح بودیم تشکیل داده بودند و بیرحمانه با کابلهایی که در دست داشتند برسر وصورت بچه ها می زدند.من که دو تا عصا داشتم یکی از عصاها را به کناری انداخته تا بتوانم برای محافظت از چشمانم یک دستم را حائل صورت کرده و با یک عصا لنگان لنگان وارد این تونل وحشت شدم به محض ورود به این دالان  سوزش شدیدی را در کمرم احساس کردم متوجه شدم که اولین کابل را دشت کرده ام .کابل و باتوم بود که بر سر وصورت وبدنم فرود می آمد. سربازان عراقی چنان با حرص و محکم می زدند که از نوک سر تا نوک پا می سوخت و حالت شوک و برق گرفتگی به آدمی دست می داد. در زیر باران شلاق و تازیانه ناخودآگاه بیاد تازیانه خوردن  اسرای مظلوم دشت کربلا  افتادم البته اسارت ما کجا و مصائب اهل بیت (ع) کجا؟ چون اکثریت ما از ناحیه پا مجروح بودیم و حرکت با عصا سرعت حرکت ما را می گرفت همین امر موجب می شد که ما در حین عبور از این تونل وحشت کتک بیشتری نسبت به بقیه افراد نوش جان کنیم.